បណ្ដាំចុងក្រោយ
ឆ្លៀតពេលក្នុងពិធីបុណ្យសម្ពោធ (ថេរសភា) ត្រូវនឹងថ្ងៃចន្ទ មួយរោចខែផល្គុន ព.ស.២៥១៦ គ.ស.១៩៧៣។ភិក្ខុ កេសរវិនយោ មហាត្រឹងយន់ នាទីចៅអាវាសវត្តនោះ មានវត្ថុបំណង រៀបរៀងជាសៀវភៅមួយឲ្យឈ្មោះថា “ឱវាទចុងក្រោយនៃព្រះសមណគោតម” ដើម្បីចែកជាធម្មទានក្នុងពិធីបុណ្យនោះផង ។
ខ្ញុំមានភារកិច្ចច្រើន, ទាំងសុខភាពមិនបរិបូណ៌ទៀតផង ទោះបីយ៉ាងនេះក៏ដោយ ការរៀបចំអត្ថបទតាមសមត្ថភាពដែលខ្លួនបានចេះដឹងបន្តិចបន្តួច ទុកជាទិដ្ឋានុគតិដល់ពុទ្ធបរិស័ទខ្មែរ ។ ត្បិតបូរាណបានផ្ដាំយើងថា “កុំចាំថ្ងៃស្អែក, ធ្វើអ្វីធ្វើឲ្យហើយ”។ ព្រះពុទ្ធបរមគ្រូបានបង្រៀនយើងថា ៖ កុំអាងហេតុ ៦យ៉ាងគឺ ៖
១.ព្រឹកណាស់
២.ល្ងាចណាស់
៣.ស្រេកណាស់
៤. ឃ្លានណាស់
៥. ក្ដៅណាស់
៦. ត្រជាក់ណាស់
ព្រះបរមគ្រូទ្រង់រំឭកតទៅទៀតថា
“វិរិយេន ទុក្ខមច្ចេតិ “ចង់រួចចាកទុក្ខត្រូវព្យាយាម” ចំពោះការងារគ្រប់ចំពូក។
ភាសិតសម័យវិទ្យាសាស្ត្រថា “ខំស៊ូចំពោះធម្មជាតិ,..ក្ដៅ,ត្រជាក់,ឈឺចាប់”កុំទម្រន់ខ្លួន។
“តស៊ូចំពោះបុគ្គលដែលមានទ្រឹស្តី និងប្រាកដនិយម ផ្ទុយពីសាធារណច្រយោជន៍ នៃពុទ្ធបរិស័ទភាគច្រើន (គិតតែអត្តទត្ថប្រយោជន៍) ឯការតស៊ូចំពោះធម្មជាតិក្ដី ចំពោះបុគ្គលក្ដី, ទោះបីដំណើរតស៊ូនោះជួបគ្រោះថ្នាក់ដល់ស្លាប់រស់ វេទនា រាប់រយជំពូក គង់តែបានប្រវត្តិសាស្ត្រចារឈ្មោះលើក្រាំងមាសមិនខាន, បើមិនដល់ថ្នាក់នោះទេ ក៏ត្រូវបាននាមាភិធេយ្យដ៏ត្រចះត្រចង់ថា “កូនប្រុសឪ”។
ហេតុនេះ ខ្ញុំខិតខំស្រាវជ្រាវពិនត្យពីច្ច័យ អំពីព្រឹត្តិកាណ៍ជិតឆ្ងាយ ពិសេសបញ្ហាជុំវិញខ្លួនយើង និងពុទ្ធបរិស័ទរួម ព្រោះឆាកនយោបាយសកលកំពុងអន្ទោកអន្ទោល នាំឲ្យឧត្តមគតិរបស់មនុស្សលោកផ្កាប់ផ្ងារ អណ្ដែតអណ្ដូង តាមចរន្តលទ្ធិរៀងខ្លួន ក្នុងដំណើរនោះ មានបរិស័ទយើងខ្លះ, រៀបជ្រុល,កំពូងជ្រុល, និងជ្រុលក្បាលក្រពើទៅតាមមនោគមវិជ្ជា បរទេសផ្លូវលោក ក្រែលណាស់ទៅហើយ រហូតដល់ឪនិងកូន គ្រូនិងសិស្ស មិនសូវស្ដាប់គ្នា ឬក៏មិនចុះសម្រុងគ្នាសោះ ព្រោះសតិអារម្មណ៍របស់មនុស្សសម័យនេះ ជឿបុណ្យបាប គុណទោស ។ល។ មានភាគតិចណាស់ ។ ខ្ញុំតាមដានស្រាវជ្រាវដោយគំនិតឯកជនឃើញមានគុណវិបត្តិ ៣ យ៉ាងគឺ ៖
១. ឪពុកម្ដាយខ្លះការអប់រំសុជីវធម៌ និងសីលធម៌លើបុត្រធីតា ដែលជ្រុលបំផុតត្រង់ប្រគល់កូនប្រុសស្រី តាំងពីតូចឲ្យចូលទៅរៀនអក្សរនិងភាសាបរទេស មុននឹងអប់រំក្នុងគ្រួសារផ្ទាល់ ឯសាលារៀននោះច្រើនប៉ះចំលើលោកគ្រូនិងអ្នកគ្រូខ្លះប្រឆាំងចំពោះសាសនា លោកគ្រូខ្លះគ្មានសាសនាតែម្ដង។
២. ឪពុកម្ដាយខ្លះមិនព្រមឲ្យកូនខ្មែរ និយាយខ្មែរ ខ្លាចថោក ពិសេសទៀតចង់ឲ្យកូនប្រឡងជាប់ធ្វើតន្ត្រី អុងអាង ។ល។ នេះគេហៅថា “ចាស់នាំក្មេងខូច ឬ ក៏ក្មេងខូចមកពីចាស់” ខ្លះទៀតខូចជ្រុលណាស់ រហូតដល់ហ៊ានផ្លាស់គោត្តនិងនាម ឲ្យក្លាយទៅជាឈ្មោះបរទេស ឲ្យត្រូវនិងអក្សរបរទេស ដើម្បីដូរយកងារស័ក្តិផ្ទាល់ខ្លួន ។
៣. ឪពុកម្ដាយខ្លះខំអប់រំកូនចៅប្រុសស្រីដែរតែកូនមិនព្រមទទូលសារភាពយកការទូន្មានពីឪពុកម្ដាយសោះដោយជ្រុលជាប់កៀកស្អិតញ៉ាំញ៉ៀនដោះដៃមិនរួច “អវជាតបុត្ត”។
ខ្ញុំបារម្ភណាស់ ! ត្រង់ខ្មែរមិនចេះនិយាយខ្មែរ មិនព្រមរៀនអក្សរខ្មែរ! មិនព្រមទទួលស្គាល់ទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរ ថែមទាំងមិនដឹង ។ មិនជឿថា៖ ជាតិខ្មែរមានប្រពៃណី មានវប្បធម៌ និងអារយធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ ហើយជាជាតិមានប្រវត្តិសាស្ត្រ ចម្បងជាងគេ ផ្នែកខាងអាស៊ីអាគ្នេយ៍យើងនេះ ។ ខ្មែររបៀបនេះ លង់ទ្រនេសហ៊ានជេរ ហ៊ានពេបជ្រាយជាតិខ្លួនទៅហើយខ្មែរនេះ, ចាស់ទុំច្រើនដំណាលថា “តម្រិះជិះកេង “ ប្រសិនណាបើគេយកខ្មែរភ្លេចជាតិខ្មែរនោះប្រើការវិញ, ប្រើក្នុងឋានៈជាកល្បិចគៀបកគៀបខ្លួន ប៉ុណ្ណោះ ឬ ដើម្បីជាថ្នាក់សម្រាប់រងាវដង្ហោយហៅឲ្យជាបាវព្រាវគេតែប៉ុណ្ណោះឯង ។
ខ្មែរមួយបែបទៀត ត្រឹមតែ “ខ្ញុំព្រះបាទម្ចាស់ ៗ “ ត្រូវហើយៗ (ល្អហើយៗ)(ស្រួលហើយៗ)។
ខ្មែរនេះបូរាណហៅថា (ក្រុមទ្រជើងពាន) សម័យសក្តិភូមិ ។ខ្មែរមួយក្រុមទៀត បម្រើនាយចៅហ្វាយឆាបទាន់ចិត្តផ្នែកខាងអបាយមុខ ដូចជាដើររកស្រី,ស្រាជូនម្ចាស់ញយ ៗ តម្រូវតាមកិលេសតណ្ហា សម្រាប់យួរកញ្ឆែ កំប្រោង កាកតាបតាមម្ចាស់ ដែលមានចរិតខិលខូចក្នុងខ្លួន ខ្មែរនេះ បូរាណលោកហៅថា (ក្រុមអាថោង អាម៉ី) រឿងខុនឆាងទាត់សី។
ខ្មែរមួយបែបទៀត ដើរចាក់រុកអុចអាល ទូលទាស់ បង្កាច់បង្កិន សជាខ្មៅ បាតដៃជាខ្នងដៃ ជួបមុខល្អ កំបាំងមុខដើរជេរ ស្ដីដើម ធ្វើឲ្យអ្នកដទៃ ទុក្ខវេទនាដោយសារខ្លួន ខ្មែរនេះបូរាណហៅថា (ក្រុមទូលទាស់) ចង់បានគាប់គួរពីនាយចៅហ្វាយ ។
ខ្មែរមួយបែបទៀត ធ្វើជាខ្ញុំនាយចៅហ្វាយដែរ, ប៉ុន្តែជាមនុស្ស មានគំនិតថ្លៃថ្នូរ, មានឧត្តមគតិជ្រៅជ្រះ ស្គាល់ផលប្រយោជន៍រួម , រកសុចរិតយុត្តិធម៌ជូនសាធារណជន, ដឹងច្បាស់ជាតិសាសនា មិនងាករេក្នុងខួរក្បាលនេះបូរាណហៅថា (ក្រុមគំនិតជាតិ) មានគំនិតជាតិនៅក្នុងខ្លួន ។
មានខ្មែរមួយបែបទៀត គ្រាន់តែថយពីភូមិកំណើតចំនួន ៥០០ម៉ែត្រ ទៅនៅទីក្រុងឬផ្សារតូចតាចជិតបង្កើយ ស្រាប់តែលបធ្វើដូចជាភ្លេចនិយាយខ្មែរ រហូតដល់ថ្នាក់លបធ្វើភ្លេចស្គាល់ផ្កាអង្គាដី, កញ្ឆែត, កំពឹងពួយ រម្យចេក ព្រលឹត ។ល។ ដែលខ្លួនធ្លាប់អាស្រ័យជាមួយប្រហុករាល់ថ្ងៃនៅស្រុកស្រែ ហើយជាម្ហូបប្រចាំគ្រួសាររាល់ថ្ងៃដ៏ទៀងទាត់ផង លុះចូលដល់ទីក្រុងត្រូវទឹកម៉ាស៊ីននិងអគ្គិសនីយ ប្រែខ្លួនភ្លាម លបធ្វើឫកពាក្អេងក្អាង ប្រៀបដូចជាទើបតែចុះមកពីពពកខៀវថ្មី ៗ ។
វោហាបរិយាយនេះ គង់មានជូរចត់ ហឺរប្រៃ ល្វីងខ្លះមិនខាន , តែខ្ញុំយល់ថា ៣០% គង់បានផ្លែផ្កា ជាជម្ងឺចុកផាលដោយសារឱសថនោះពុំខាន។
ព្រះបរមគ្រូទ្រង់ប្រដៅធម៌និងវិន័យដល់ពុទ្ធបរិស័ទ អស់ ៤៥ ព្រះវស្សា ទើបទ្រង់អស់ព្រះជន្មាយុសង្ខារ ទ្រង់ជាគ្រូមានបច្ចេកទេសដ៏ប៉ិនប្រសប់មានព្រះកិត្តិនាមដ៏ល្បីល្បាញ់ ក្នុងការដឹកនាំបរិស័ទ តាមមាគ៌ាសុចរិតយុត្តិធម៌ ព្រះអង្គជាគ្រូត្រាយមុខគ្រប់ឧបសគ្គ ទ្រង់ទេសនាប្រាប់យើងថា (មុនបង្រៀនគេត្រូវបង្រៀនខ្លួនឯងសិន,មុននឹងជួយគេត្រូវជួយខ្លួនឯងសិន,មុននឹងថាគេពាល ត្រូវធ្វើខ្លួនឯងឲ្យជាបណ្ឌិតសិន) នេះជាច្បាប់ព្រះបរមគ្រូនៃយើង ដើម្បីបញ្ជាក់កុំឲ្យច្រឡំ នឹងពាក្យចាស់ទុំដំណាលថា (ហើមលក់ថ្នាំហើម) បានសេចក្ដិថា ៖ “ខ្លួនឯងមិនខ្មោចបែរជាទូន្មានគេព្រងើយ” ។
ភាសិតទាំងអស់នេះ ទោះពុទ្ធភាសិត ចាស់ទុំភាសិត សម័យវិទ្យាសាស្ត្រភាសិត អត្តនោមតិភាសិត សង្ខេបមកមានគោលបំណងធំតែមួយគឺ ក្រើនរំលឹកជាតិខ្មែរប៉ុណ្ណោះឯង។
ការខុសឆ្គងដោយចេតនាក្ដី អចេតនាក្ដី ប្រយោលក្ដី ផ្ទាល់ក្ដីចំពោះក្ដីមិនចំពោះក្ដីសូមបណ្ដិត អស់លោកអ្នកពុទ្ធបរិស័ទខ្មែរមេត្តាអត់ឱនជួយផ្ដល់យោបល់ថែមព្រោះគំនិតខ្ញុំចង់ឲ្យ “ខ្មែរនៅជាខ្មែរ”ដដែល ៕
ស្ដាយឈើស្ដាយព្រៃចាស់លោកដាំ ទុកជាដំណាំក្នុងអារាម
កាលមានចាស់នៅចាស់លោកហាម អត់ពីចាស់ភ្លាមក្មេងបានដៃ។
ស្ដាយមិនបានដាំចាំតែកាប់ លក់ដូរប្រញាប់យកប្រាក់ចាយ
ចែកគ្នាមិនត្រូវកើតអន្តរាយ ជំនុំសព្វថ្ងៃមិនចេះចប់។
ធ្វើនៅវត្តលាវចន្ទស្សរារាម វត្តដីក្រហម ថ្ងៃសៅរ៍ប្រាំបីកើតខែមាឃ ព.ស.២៥១៦ គ.ស.១៩៧៣
ភិក្ខុ កេសរវិនយោ មហាត្រឹងយន់
No comments:
Post a Comment