រឿងអវយវក្នុងប្រាណខ្វែងគំនិតគ្នា

ថ្ងៃមួយអវយវក្នុងប្រាណប្រជុំដេញដោលអំពីពលកម្មរៀងរាល់ថ្ងៃរិះគន់គ្នាទៅវិញ​ទៅមក ។ ជើងនិយាយអំពីភារៈខ្លួនថា ព្រឹកឡើងអញរវល់តែដើរចុះឡើងៗ ចុករោយសង្កៀរ​កែងជើងស្ទើតែដាច់។ ដៃនិយាយថា ព្រឹកឡើងអញរវល់តែចាប់កាន់នេះកាន់នោះលើដាក់​ចិតចិញ្ច្រាំឆ្អឹងឆ្អែងស្លខខួឲ្យគេស៊ីមិនដាក់ដៃសោះ ។ មាត់និយាយថា ព្រឹកឡើងអញនិយាយ​មិនឈប់ជេរគេផង,ស៊ីផង,ផឹកផង,ជក់បារីផង នឿយហត់ណាស់, ម្យ៉ាងទៀតនឹកអាណិត​ដល់ធ្មេញវាខំទំពារឆ្អឹងឆ្អែងអង្គឺក្បាលស្រៀវដល់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យអាហារហ្មត់ហ្មង កុំឲ្យមាន​ឧបសគ្គដល់ករពះតាមក្បួនិជ្ជាពេទ្យ ។ អ្នកទាំងបីរិះគន់ចំពោះក្រពះថា គ្មានធ្វើអ្វីសោះចាំតែ​ទទួលផល ឆ្អែតស្កប់ស្កល់ជានិច្ចកាល ។ ឯក្រពះវិញឆ្លើយផ្ដោះផ្ដងដោយសំដីអប្រិយថា ស្បោងអញតឹងស្ទៀរស្ដើងហៀរកំពុងតែភ័យក្រែងផ្ទុះផោងដូចជូជកទេដឹង?។
គេទាំងបីឈប់សកម្មភាពដើម្បីបង្អត់ក្រពះ។ រយះកាលមិនយូរប៉ុន្មានជើង ដៃ មាត់​ស្វិតស្រពោនក្រៀមក្រោះហេវហត់ពោះស្ពៀតអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃក្នុអាត្ម័នប្រឹងទប់ទល់មិនបានចាប់ធ្វើការងារដូចប្រក្រតីដើមវិញ៕

និពន្ធក៍ៈ ព្រះតេជព្រះគុណព្រះមេគណ កេសរវិនយោ មហាត្រឹង យន់ ព្រះចៅអធិការវត្តដី​ក្រហម ថ្ងៃចន្ទ ៩ រោចខែបុស្ស ព.ស.២៥៤៥ ត្រូវនឹងថ្ងៃទី ៧ មករា គ.ស.២០០២