Social Icons

15 April 2010

បុណ្យបច្ច័យបួន

បុណ្យបច្ច័យបួន
ពាក្យថា (បច្ច័យ) សំដៅដល់ “គ្រឿងសម្រាប់អាស្រ័យរបស់បព្វជិត” ។
អ្វីទៅដែលហៅថា (បច្ច័យ) គ្រឿងអាស្រ័យរបស់បព្វជិត? បើជាទូទៅ
ហៅថា អាមិស ។ អាមិស ជាវត្ថុ សម្ភារៈ ឧបភោគ បរិភោគ ប្រើប្រាស់
បម្រើសុខភាព ជួយជាកម្លាំង បម្រើតម្រូវការ សេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បានរបស់
នុស្សទូទៅ ។
តាមន័យនេះ អាមិស បានដល់វត្ថុគ្រប់យ៉ាង សម្រាប់ទំនុកបម្រុង ឧបត្ថម្ភ
ជីវិតមនុស្សឲ្យរស់​នៅបានសុខស្រួល ឈានទៅរុងរឿងថ្លៃថ្លា ។ ដូចជា
សំពត់ខោអាវ សំលៀកបំពាក់សម្រាប់បិទបាំង កែលំអររាងកាយ អាហារ
ភោជន គ្រប់ប្រភេទសម្រាប់ហូបពិសា សម្ភារៈ ភស្តុភា បណ្ណាការ ទ្រព្យសម្បត្តិសម្រាប់សំរួលការដេកដើរ​ អង្គុយ សម្រាកស្នាក់អាស្រ័យនិង
ថ្នាំកែរោគគ្រប់មុខ ។ ជារួម អ្វី ៗ ជាវត្ថុ សម្ភារៈ របស់របរ ប្រដាប់ប្រដា
គ្រឿងបរិភោគ ប្រើប្រាស់របស់មនុស្ស សម្រាប់ជួយផ្ដល់​ការសុខស្រួល
ឲ្យកើតជាផលប្រយោជន៍ ផ្គត់ផ្គងជីវិត ប្រមូលផ្ដុំវត្ថុរួមទាំងអស់នោះ លោក
ហៅជា ពាក្យបច្ចេកទេសតែមួយថា អាមិស ។
អាមិស ជាវត្ថុជួយមនុស្សឲ្យរស់នៅបានស្រួល ជួយផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ឲ្យ
មនុស្សមានអានុ​ភាព​ មានអានិសង្សច្រើនសម្រាប់ការរស់នៅ ។
ព្រះពុទ្ធសាសនា ព្រះពូទ្ធអង្គទ្រង់ឆ្វេងយល់ច្បាស់នូផលប្រយោជន៍នៃអាមិស
ទើបទ្រង់​អនុញាតឲ្យបព្វជិតបរិភោគ ប្រើប្រាស់អាមិស តាមការគួរ ។ ក្រៅពី
បង្សុកុលចីវរ ដើរបិណ្ឌបាត ដេកនៅក្រោមដើមឈើ ផឹកថ្នាំមូតភេសជ្ជៈ ព្រះ
អង្គអនុញាតឲ្យប្រើ អតិរេកលាភ បាន ដើម្បីជួយ​សម្រួលជីវភាពភិក្ខុសង្ឃ
ឲ្យប្រព្រឹត្តទៅបានស្រួល ។ តែព្រះអង្គមិនទ្រង់ហៅថា អាមិស ទេ ទ្រង់ហៅ
​ថា “បច្ច័យ” ។ ព្រោះបច្ច័យជាគ្រឿងបន្តជីវិតឬជំនួយជីវិតមនុស្សឲ្យប្រព្រឹត្ត
ទៅបានស្រួល ។ ពិសេស បច្ច័យអាចផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ ដ៏សំខាន់ដល់
មត្តញ្ញូជន អ្នកស្គាល់្រមាណក្នុងការបរិភោគប្រើប្រាស់ ។ មនុស្សយើងបើមិនមានបច្ច័យទាំងអស់ជាជំនួយទេ នឹងរស់នៅពុំបាន ធ្វើ
ប្រយោជន៍អ្វីក៏ពុំកើតដែរ ។
បច្ច័យដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់នោះ ប្រមូលមកហៅត្រឹមតែ ៤ បច្ច័យគឺ ចិវរប្ប​ច្ច័យ
១ បិណ្ឌបាតប្បច្ច័យ១ សេនាសនប្បច្ប័យ ១ និងគិលានភេសជ្ជប្បច្ច័យ ១ ។
ជាការពិត ការរស់នៅបើមានតែបច្ច័យ​៣ ខ្វះបច្ច័យណាមួយក៏រស់នៅមិនស្រួល ។
១. សំពត់ខោអាវសាវស្បៃ ជាសម្លៀកបំពាក់ គ្រឿងសម្លៀកដណ្ដប់បិទបាំង
រាងកាយ ការពារ កេរ្តិ៍ខ្មាស់ជាដើម មានស្បង់ ចីពរ សង្ឃាដី និងបរិក្ខាបន្ទាប់បន្សំ ដូចអង្សាក់វត្ថពន្ធកាយពន្ធនិសីទនៈ សាដក កន្សែង .....ជាដើមរាប់បញ្ចូលជា
ចីវរប្បច្ច័យ
២. គ្រឿងបរិភោគ ហូប ពិសា​ ឆាន់ មានអាហារភោជន នំនែក បង្អែម ចំអាប
បាយ សម្ល ត្រី សាច់ ប្រហុក ផ្អក អំបិល ... ជាដើម រាប់បញ្ចូលជាបិណ្ឌ
បាតប្បច្ច័យ ។
៣. ទីលំនៅភូមិស្ថានសម្រាប់ជ្រកកោន ដេកអង្គុយ ស្នាក់អាស្រ័យ ថ្ងៃយប់មាន
ផ្ទះសម្បែង កុដិ សាលា​ កន្ទេល ខ្នើយ វិហារ គ្រែ តុ ទូ កៅអី ឆ្នាំងចាន ស្លាប
ព្រា បាត្រ...ជាដើម រាប់បញ្ចូលហៅ​ថាសេនាសនប្បច្ច័យ ។
ថ្នាំសង្កូវ កែរោគ ការពារ ព្យាបាលជម្ងឺដម្កាត់ផ្សេង ៗ មាន ថ្នាំបូរាណ ឱសថ
សម័យ សម្រាប់​ផឹក​លាប ចាក់ ភេសជ្ជៈ ៥ មុខជាដើម មានទឹកដោះរាវ ទឹក
ដោះខាប់ ប្រេងស្ក ទឹកឃ្មុំ និងទឹកអដ្ឋបាន​ជាដើម រាប់បញ្ចូលហៅថា
គិលានភេសជ្ជប្បច្ច័យ ។
ប៉ុន្តែ បច្ច័យគ្រប់យ៉ាងដែលរាប់បញ្ចូលតាមឈ្មោះតែ ៤ បច្ច័យនេះ ជាបច្ច័យ
(អាមិសវត្ថុ) សម្រាប់មនុស្សទូទៅ ចំពោះបព្វជិតក្នុងពុទ្ធសាសនា ព្រះអង្គ
ទ្រង់អនុញាតឲ្យបរិភោគ ប្រើប្រាស់​បច្ច័យ ដែលជាគ្រឿងអាស្រ័យរបស់
បព្វជិតនោះដោយមានកំណត់” ។
ម្យ៉ាងទៀត បច្ច័យ​ ៤ ដែលមានកំណត់នោះ បព្វជិតមុននឹងបរិភោគប្រើ
ប្រាស់នូវបច្ច័យ​ណាមួយ ដែលទ្រង់បានអនុញ្ញាត សុទ្ធតែត្រូវពិចារណា
ដោយសតិសម្បជ្ជញ្ញៈសិន សឹមបរិភោគប្រើ​ប្រាស់ ។ ការរៀបរាប់ដោយ
សង្ខេបមកប៉ុណ្ណេះឯង ដែលនឹងឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួរដែលសួរខាង
​ដើម​ថា “អ្វីទៅដែលហៅថា បច្ច័យ គ្រឿងអាស្រ័យរបស់បព្វជិតនោះឯង “ ។
ពាក្យថា “បុណ្យបច្ច័យបួន” គឺជាឈ្មោះ បុញ្ញកម្ម មួយបែបដែលបូរាណា
ចារ្យខ្មែរយើងបាន​សន្មតហៅ​ តាមបច្ច័យទេយ្យវត្ថុដែលគេធ្វើទាន ដោយ
រៀបខ្ចប់បច្ច័យទាំងបួនមុខ ក្នុងមួយកញ្ចប់ ៗ​សម្រាប់ជាទេយ្យទាន ។
តើបុណ្យបច្ច័យបួន ទាយកទាយិកា ត្រូវធ្វើដូចម្ដេច ? មុននឹងធ្វើបុណ្យ
លោកអ្នកម្ចាស់ដើម​បុណ្យ ឬម្ចាស់ដើមទានប្រធានបុណ្យ តែងប្រជុំ
ពិភាក្សាគ្នា ថា តើត្រូវនិមន្តលោកប៉ុន្មានអង្គ ? និមន្ត​លោក ១អង្គ ២អង្គ -
៣ឬ៤អង្គឬ៥-៦-៧អង្គ ។លោកអ្នកអាចនិមន្តលោកមកទទួលក្នុងបុណ្យ​
ប៉ុន្មាន​អង្គក៏បាន អាស្រ័យ បសាទសទ្ធា និងលទ្ធភាពរបស់ទាយកទាយិកា
ម្ចាស់បុណ្យ ។
បើយើងតម្រូវនិមន្តលោក ២អង្គ យើងរៀបទេយ្យវត្ថុ ២កញ្ចប់ និមន្ត ៣អង្គ
រៀបទេយ្យវត្ថុ​៣កញ្ចប់ និមន្ត ៤អង្គ រៀប ៤កញ្ចប់ បើមានសទ្ធានិមន្ត ៧អង្គ
គប្បីរៀបទេយ្យវត្ថុ ៧ កញ្ចប់ គឺត្រូវ​រៀបទេយ្យវត្ថុជាកញ្ចប់ ៗ តាមជំនូន
លោកដែលត្រូវនិមន្តមកនោះ ឲ្យបានមួយកញ្ចប់ ១អង្គគ្រប់ៗ អង្គ ។
ឯទេយ្យវត្ថុក្នុងមួយកញ្ចប់ ៗ ត្រូវមានបច្ច័យ បួនមុខគឺ ចីវរ បិណ្ឌបាត
សេនាសនៈ ភេសជ្ជៈ ដាក់ចូលទៅក្នុងមួយកញ្ចប់ ៗ ដូច ៗ គ្នា ។
មានអ្នកខ្លះយល់ច្រឡំថា ធ្វើបុណ្យបច្ច័យបួន គេនិមន្តលោកតែបួនអង្គទេ
បើនិមន្តលោក​ទៅ​ដល់ ៥អង្គ វាទៅជាបុណ្យបច្ច័យប្រាំហើយ ?
ការយល់យ៉ាងនេះ មុខគួរឲ្យសង្វេគបែជាយកព្រះសង្ឃធ្វើជាបច្ច័យទៅ
វិញពុទ្ធោអើយ ! បច្ច័យមានតែបួនប្រភេទទេ មានបច្ច័យឯណាទៅដល់
ប្រាំ ឬក៏ប្រាំមួយមុខនោះ ! ការធ្វើបុណ្យបច្ច័យ​បួនគឺ គេរៀបទេយ្យវត្ថុឲ្យមានគ្រប់ទាំងបួនបច្ច័យក្នុងមួយកញ្ចប់ ។ បើម្ចាស់
បុណ្យជាអ្នកមានធូរធារ​គេអាចបញ្ចូលចីវរប្បច្ច័យ ២ មានស្បង់ផងកន្សែង
ផង ។ បិណ្ឌបាតប្ប័យ ៣ឬ៤ មានអង្ករផង ត្រីងៀតផង ។ ទឹកត្រីផង
សេនាសនប្បច្ច័យ ៣ឬ៤ មានកន្ទេលផងខ្នើយផង​ ស្បែកជើងឬប៉ាន
ពែង​ផងក៏បាន និងគិលានភេសជ្ជប្បច្ច័យ ៣-៤ មានទឹកដោះគោ តែ
ស្ករ ឬថ្នាំពេទ្យថែមទៀតផងក៏បាន​។ រួមបច្ច័យទាំងបួន ដ៏ច្រើនមុខនេះ
បញ្ចូលគ្នា វេចខ្ចប់ជាមួយកញ្ចប់ ។
ទេយ្យវត្ថុដ៏ច្រើនមុខនេះក៏ឈ្មោះថា បច្ច័យបួន ។ យើងរៀបកញ្ចប់សម្រាប់
តែលោកមួយអង្គ​ក៏បច្ច័យបួន រៀប ៤-៥-៦ កញ្ចប់សម្រាបលោក ៤-៥-៦
អង្គក៏ឈ្មោះថា “ធ្វើបច្ច័យបួនដែរ ។
គ្រាប់តែថា បើ្វធ្វើតូចបច្ច័យទាំងបួន មួយកញ្ចប់ ៗ ក៏តិច ។ ទោះបីតិចក្ដី
ច្រើនក្ដី ក៏ត្រូវឲ្យបាន​៤ មុខ ។
ឯវិធីធ្វើ ដូចជាបុណ្យផ្សេងដែរ គឺថ្ងៃបុណ្យនោះ ពេលព្រឹកបងប្អូនជិតខាង
ជួយធ្វើរោង​បុណ្យមុខផ្ទះ តុបតែងរោង ហើយយករណ្ដាប់ទេយ្យវត្ថុ ដែលកញ្ចប់ដោយក្រដាស់ភ្លឺស្អាតចំនួន​ប៉ុន្មានកញ្ចប់ដែលយើងតម្រូវនិមន្ត
ព្រះសង្ឃប៉ុន្មានអង្គនោះ មកដាក់តម្រៀបលើគ្រែក្បែរគ្រឿង​សក្ការៈព្រះ
ពុទ្ធរូប ។ ដល់ពេលរសៀល មេក្រូបុណ្យបន្លឺសម្លេង ជាពេលដែលភ្ញៀវ
អញ្ជើញទៅចូល​បុណ្យ ។ ពេលល្ងាចលោកអាចារ្យ ចាប់ផ្ដើមនមស្ការ
ថ្វាយបង្គំ ហើយនិមន្តព្រះសង្ឃតាមចំនួនមក រួចសមាទានសីលនិង
អារាធនាចម្រើនព្រះបរិត្ត ។ បើមានទេសនាផង ក៏រៀបធម្មាសនៈ ហើយ
និមន្ត​ព្រះធម្មកថិក សម្ដែងធម៌ទេសនាតទៅ ។ លុះព្រឹកឡើងនិមន្តព្រះ
សង្ឃទទួលយាគូ ។ បើមិនបានធ្វើ​យាគូទេ ធ្វើសង្ឃភត្តតែម្ដងនោះ គប្បី
សមាទានសីល ហើយអ្នកដើមបុណ្យព្រមទាំងកូនចៅ ញាតិមិត្តនាំគ្នាកាន់
គ្រឿងប្រដាប់ ទេយ្យវត្ថុឡើង ដើម្បីវេរទេយ្យវត្ថុ បច្ច័យ ៤ នេះនិងវេរចង្ហាន់
ទៅ​ជាមួយគ្នា ។
លោកអាចារ្យនាំពុទ្ធបរិស័ទវេរ ៖ នមោ ៣ចប់ (តាមទម្លាប់ រួចអ្នកដើមបុណ្យ
ទាំងអស់និងពុទ្ធ​បរិស័ទ ថាតាមលោកអាចារ្យវេរ ៖
មយំ ភន្តេ ឥមេ ចត្តារោ បច្ចយេ ឥធានេត្វា សង្ឃស្ស ទេម សាធុ ភន្តេ
សង្ឃោ ឥមេ ចត្តារោ បច្ចយេ បដិគណ្ហាតុ (មាតាបិតាទីនំ គុណវន្តានញ្ច)
អម្ហាកញ្ច ទីឃរត្តំ អត្ថាយ ហិតា​យ សុខាយ​ ។
ទុតិយម្បិ . មយំ ភន្តេ ........
តតិយម្បិ . មយំ ភន្តេ ...........
បពិត្រព្រះសង្ឃដ៏ចម្រើនអើយ ! យើងខ្ញុំទាំងឡាយបាននាំមកនូវបច្ច័យទាំង
ឡាយ ៤នេះ មកដម្កល់ទុកក្នុងទីនេះ ហើយវេរប្រគេនដល់ព្រះសង្ឃ បពិត្រ
ព្រះសង្ឃដ៏ចម្រើន សូមព្រះសង្ឃ​ទទួលយក នូវបច្ច័យទាំងឡាយ ៤នេះ
ដើម្បីសេចក្ដីចម្រើន ដើម្បីជាប្រយោជន៍ ដើម្បីសេចសុខ (ដល់អ្នកដ៏មានគុណទាំងឡាយមានមាតាបិតាជាដើមផង អស់កាលជា
អង្វែងទៅហោង ។
អស់វារៈពីរដងផង ....។ អស់វារៈបីដងផង...។
បន្ទាប់មកចូលទៅអង្គុយឲ្យជាប់ហត្ថបាស ហើយប្រគេនទេយ្យវត្ថុនិងចង្ហាន់
ដល់ព្រះសង្ឃ​ ។ ព្រះសង្ឃ អនុមោទនា (គឺសូត្រធម៌) ចប់ហើយ យើងសូត្រ
ឧទ្ទិសកុសលផលទាន តាមទម្លាប់ ។
សូមបញ្ជាក់ថា ៖ ការវេរនេះ បើមានតែទេយ្យវត្ថុក៏វេរយ៉ាងនេះ ។ បើមាន
ចង្ហាន់ ព្រះសង្ឃ​ឆាន់នៅផ្ទះបុណ្យឬ រាប់បាត្រ ចង្ហាន់ដាក់ចានស្រាក់
យកទៅឆាន់នៅឯវត្តផង ក៏វេរតែមួយលើក​ដូច​ខាងលើនេះជាការស្រេច ។
តែបើលោកអាចារ្យចង់វេរដោយឡែក ជាពីរវគ្គ គឺ វេរទេយ្យវត្ថុ បច្ច័យ៤
ដូចខាងលើ រួចហើយសឹមវេរចង្ហាន់ មួយលើកទៀត ដោយឡែកពីបាលី
ខាងលើនេះ ក៏បានគឺ វេរ ៖
Ø អយំ នោ ភន្តេ បិណ្ឌបាតោ ធម្មិកោ ធម្មលទ្ធោ ធម្មេនេវ ឧប្បទិតោ ..............។ល។
Ø មយំ ភន្តេ ឥមានិ ខាទនីយភោជនីយាទីនិ សជ្ជេត្វា សង្ឃស្ស ទេម ..........។ល។
ប៉ុន្តែ សូមលោកអាចារ្យ មើលពេលវេលាផង ព្រោះតែគេហៅថា (លោក
អាចារ្យអ្នកនាំគេ​នោះ) ត្រូវស្វែងយល់ឲ្យសព្វគឺ ៖ កាលញ្ញូ គួរដឹង-ស្គាល់កាលវេលា (ក្រែងយូរពេកទៅនាំសៅហ្មង) បរិសញ្ញូ គួរដឹងស្គាល់បរិស័ទជុំវិញខ្លួន (ក្រែងមានអ្នកសំដែងអាកប្បកិរិយា ទឹកមុខធុញទ្រាន់) ។
ព្រោះថា បញ្ហាចង្ហាន់ សំខាន់នៅលើការប្រគេន ទទួលតាមផ្លូវកាយទើបព្រះ
សង្ឃទទួលឆាន់​បាន មិនសំខាន់ពេកលើការវេរដោយវាចា ហើយមិនប្រគេន
ដោយកាយ លោកមិនអាចឆាន់ដោយ​ដាច់ខាត ។ (នេះជាវិន័យបញ្ញត្តិ) ។
ម្យ៉ាងទៀត ទម្លាប់កន្លែងមួយចំនួន កាលលោកសូត្រមន្តនៅថ្ងៃ​រសៀល ល្ងាច
ឬពេលយប់ចប់ហើយ គេវេរទេយ្យវត្ថុប្រគេនលោកតែម្ដង ប៉ុន្តែលោកងាចារ្យ
ខ្លះថា ការវេរប្រគេនយ៉ាងនេះមិនបានទេ ព្រោះក្នុងបច្ច័យទាំងបួននោះ
មានបិណ្ឌបាតបច្ច័យផង វេរប្រ​គេនខុសកាលមិនកើត គឺផុតពីថ្ងៃត្រង់ ហើយ
ជាវេលាវិកាល ។
ត្រង់ចំណុចនេះសូមយល់ថា បើក្នុងកញ្ចប់ទេយ្យវត្ថុបច្ច័យបួននោះ មានវត្ថុ
បិណ្ឌបាតពិត​ៗ ដូចជា អង្ករ ត្រី សាច់ ប្រហុក អំបិល ទឹកត្រី ។ល។ យ៉ាងនេះនឹងវេរប្រគេនក្នុងវេលាខុសកាល ក៏ពិត​ជាមិនគួរមែន ដូច្នេះ គួរ
ត្រឹមតែបវរណា ហើយព្រឹកឡើងសឹមប្រគេន ។ ប៉ុន្តែ បើក្នុងកញ្ចប់ទេយ្យ
វត្ថុ​មានសំភារៈបរិក្ខាបីបច្ច័យ រួចយកថវិកាដាក់ស៊ងបញ្ចូលជំនួស បិណ្ឌ
បាតបច្ច័យបន្ថែមចូលទៅក្នុង​កញ្ចប់នោះការវេរជាបច្ច័យបួនបាន ហើយ
វេរប្រគេនពេលណាក៏បាន ។
បច្ចុប្បន្ននេះ ស្ទើរគ្រប់កន្លែងក្នុងកម្ពុជាយើង កាលណាគេធ្វើបុណ្យបច្ច័យបួន
គេរៀបចំ​រណ្ដាប់អង្គ ទេយ្យវត្ថុក្នុងមួយកញ្ចប់ ៗ ដែលសម្បូណ៌បែបឃើញមាន
ត្រឹមតែ ៣បច្ច័យគឺ សាដក​ ឬ​ស្បង់ ចីពរ និងមានសាប៊ូច្រាស់ថ្នាំដុសធ្មេញ
ប្រេងក្រូឡា ថ្នាំពេទ្យ ទឹកដោះគោ តែស្ករ កាហ្វេ ទឹកក្រូច ប៉ាន កែវ ស្បែក
ជើង ចាន ស្លាបព្រា ភួយមុង និងមាននៅអែបក្រៅកញ្ចប់និមួយ ៗ ជួនកាល
​អាចមាន ចានស្រាក់ កំសៀវ ចង្ក្រាន កន្ទេល ខ្នើយ ។ល។ រាប់មកប៉ុណ្ណេះ
សុទ្ធតែបច្ច័យ ៣ ពុំទាន់​មានបិណ្ឌបាតប្បច្ច័យឡើយ ហើយបិណ្ឌបាតប្បច្ច័យ
សុទ្ធ ៗ ជាអង្ករ ត្រី សាច់ ពុំដែលឃើញគេដាក់ បញ្ចូលក្នុងជាមួយបច្ច័យ
ទាំង ៣ ក្នុងកញ្ចប់នោះឡើយ ប៉ុន្តែ គេនិយមដាប់ថវិកាគឺ ប្រាក់កាស ពីរ​បី
ពាន់ ប្រាំពាន់ មួយហ្មឺនរៀលក្នុងមួយកញ្ចប់ ៗ តាមលទ្ធភាព ។ ប្រាក់នេះ
ក៏សម្រាប់បច្ច័យ ៤ពិត ដូច្នេះវេរជាបច្ច័យ ៤ បានហើយ គឺទេយ្យវត្ថុ ក្នុង
មួយកញ្ចប់ ៗ សម្រាប់អង្គនោះពិតជាបច្ច័យបួន​ដោយត្រឹមត្រូវ ថែមទាំង
អាចារ្យវេរប្រគេន ពេលណាក៏បានឥតមានទាស់ ។

រឿងនាងថូនទាសី

រឿងនាងថូនទាសី
(ចាក វិ. ខុ.)
(ទឹកមួយក្អមរបស់ស្ត្រីមានសទ្ធា ដូរយកសិរីក្នុងស្ថានសួគ៌បាន)
ក្នុងពុទ្ធកាល, ថ្ងៃមួយព្រះសម្ពុទ្ធបរមគ្រូស្តេចយាងទៅដែនកោសលជាមួយនឹងភិក្ខុសង្ឃ ៥០០អង្គ ទ្រង់ យាងចូលទៅសម្រាកព្រះកាយក្នុងថូនគ្រាមដើម្បីកំចាត់បង់នូវមិច្ឆាទិដ្ឋិរបស់ពួកព្រាហ្មណ៍​ក្នុងថូនគ្រាមនោះ ។ ពួកព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយបានឮដំណឹងថា ព្រះសម្ពុទ្ធព្រមទាំងភិក្ខុសង្ឃស្តេចយាង​និមន្តមកដល់ត្រើយស្ទឹងខាង នាយ បម្រុងនឹងឆ្លងចូលទៅក្នុងថូនគ្រាមហើយ, ពួកព្រាហ្មណ៍ព្រឹទ្ធាចារ្យ​ទាំង​ឡាយបានប្រកាសប្រាប់ដល់ពួក ព្រាហ្មណ៍ជាបរិស័ទថា យើងទាំងអស់គ្នាមិនគប្បីគួរសមរាប់រក ឲ្យវត្ថុអ្វីដល់សមណគោតមឡើយ ។ ម៉្យាងទៀត យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវអូសទូកឡើងពីកំពង់ឲ្យអស់ ហើយរុះរើស្ពានចោលចេញ ទាំងសាលាសំណាក់ក៏ត្រូវ រុះរើស្បូវរើរនាបឲ្យអស់, បើអ្នកណាមួយទៅគួរ សមឲ្យវត្ថុអ្វីដល់សមណគោតមនិងភិក្ខុសង្ឃ ត្រូវធ្វើទោសអ្នកនោះ ដល់ជីវិត។
ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ជ្រាបវិប្ប​ការៈរបស់ព្រាហ្មណ៍ដូច្នោះហើយក៏នាំភិក្ខុសង្ឃ ៥០០អង្គហោះព្ធដ៏​អាកាស ឆ្លងស្ទឹងទៅចុះត្រង់ កណ្តាលស្រុកនោះ ទ្រង់និមន្តទៅគង់ក្រោមម្លប់ឈើមួយដើម​ក្បែរអណ្តូង​ទឹក ។
សម័យនោះ មាននាងទាសីម្នាក់ជាខ្ញុំបំរើត្រកូលព្រាហ្មណ៍មួយក្នុងថូនគ្រាមនោះ កំពុងកណ្តៀត​ក្អម ទៅដងទឹកអណ្តូង បានឃើញព្រះមានព្រះភាគ ក៏មានចិត្តជ្រះថ្លាកើតឡើង, នាងគិតថា សម័យនេះ​ក្តៅណាស់ ព្រះសម្ពុទ្ធនិងព្រះសង្ឃទាំងអស់ព្រះអង្គប្រហែលជាស្រេកទឹកខ្លាំង​ណាស់​បានជាមកគង់​ក្នុងទីនេះ, អញត្រូវតែ ដងទឹក មួយក្អមយកទៅប្រគេនទើបគួរ ប៉ុន្តែព្រាហ្មណ៍ព្រឹទ្ធាចារ្យបាន ដាក់អាជ្ញា​ថា បើអ្នកណាទៅគួរសមយក វត្ថុអ្វីៗទៅប្រគេនដល់សមណគោតមនិងព្រះសង្ឃនេះត្រូវ​មានទោស​ដល់ជីវិត ។ នាងគិតដូច្នោះហើយក៏ដើរ ហួសទៅដងទឹក, លុះត្រឡប់មកវិញសទ្ធាក៏កាន់តែកើតខ្លាំង​ឡើងៗ ទើបគិតថា ណ្ហើយចុះអញបានជួបនឹង ស្រែបុណ្យដ៏ប្រសើរយ៉ាងនេះហើយគួរតែធ្វើទានកុំខាន ទោះបីគេសម្លាប់ឬដាក់អាជ្ញាយ៉ាងណាក៏តាមការចុះ, នាង ក៏កណ្តៀតក្អមចូលទៅកណ្តាលហ្វូង​ភិក្ខុសង្ឃ យកទឹកមួយក្អមទៅប្រគេនព្រះសម្ពុទ្ធៗ ទ្រង់ទទួលដោយ ព្រះហស្តទាំងពីរ ថ្លែងអាការៈ​ឲ្យនាងដឹងថាព្រះអង្គត្រូវការទឹកនោះណាស់ ទ្រង់ចាក់ទឹកនោះលប់ព្រះភ័ក្ត្រហើយ ឆាន់ក្នុងទី​ចំពោះមុខរបស់នាង, ដោយអំណាចឫទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ ទឹកក្នុងក្អមនៅពេញដដែល ទើបឲ្យក្អមទឹកនោះ ទៅភិក្ខុ សង្ឃទាំង ៥០០អង្គឆាន់ឆ្អែតស្កប់ស្កល់ហើយ, ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ប្រទានទឹកក្អមនោះ​ដល់នាង​ថូនទាសីវិញ, នាងបានទទួលក្អមហើយថ្វាយបង្គំលាព្រះមានព្រះភាគទៅគេហដ្ឋានរបស់នាង ។ លំដាប់នោះ ពួកព្រាហ្មណ៍ ទាំងឡាយក៏ចាប់នាងវាយតប់បណ្តើយកទៅឲ្យព្រាហ្មណ៍​ជាចៅហ្វាយ​នាយៗ បានវាយថែមទៀតទាល់តែស្លាប់ ក្នុងពេលនោះទៅ ។ ចំណែកខាងព្រះមានព្រះភាគ កាលបើ​នាងថូនទាសីចេញទៅផុតហើយ ទ្រង់ត្រាស់ហៅ ព្រះអានន្ទ ប្រើឲ្យយកបាត្រព្រះអង្គទៅដងទឹក​អណ្តូង, ព្រះអានន្ទមិនហ៊ានទៅដងព្រោះខ្លាចព្រាហ្មណ៍វាយ សម្លាប់ ទ្រង់ប្រើជាគម្រប់បីដង ព្រះអានន្ទ​មិនហ៊ានប្រកែក ទើបកាន់យកបាត្រនិមន្តទៅអណ្តូងទឹក គ្រាន់តែទៅ ដល់មាត់អណ្តូង ទឹកក៏បាញ់​ចេញពីក្នុងអណ្តូងជោរជន់រាចទៅលើមហាប្រឹថពី លិចភូមិស្រុកថូនគ្រាមនោះមួយ រំពេច ប៉ុន្តែត្រង់​កន្លែងដែលព្រះសម្ពុទ្ធព្រមទាំងព្រះសង្ឃគង់នោះ ឥតមានទឹកលិចឡើយ ។ ពួកព្រាហ្មណ៍ទាំង ឡាយឃើញហេតុអស្ចារ្យដូច្នោះហើយភិតភ័យខ្លាំងណាស់ក៏នាំគ្នារត់ចូលទៅសុំទោសព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធថ្វាយខ្លួនជា ឧបាសកឧបាសិកាយកព្រះរតនត្រ័យជាទីពឹងទីរលឹកស្មើដោយជីវិត, ទឹកក៏បាត់អស់រលីងក្នុងខណៈ​នោះទៅ ។
ឯនាងថូនទាសីដែលព្រាហ្មណ៍វាយសម្លាប់នោះ បានទៅកើតក្នុងស្ថានត្រៃត្រិង្ស មានរូបល្អឥតឧបមា មានរស្មីចែងចាំងចេញអំពីកាយផ្សាយទៅក្នុងទិសទាំងពួង មានស្រីទេពអប្សរមួយពាន់ចោមរោមជាបរិវារស្ថិតនៅ ក្នុងវិមានមាសមានសណ្ឋានដូចជាទូកកឹង ប្រតិស្ឋាននៅលើទឹកទិព្វក្នុងមហាស្រះបោក្ខរណីមួយ ។ លើមាត់ស្រះ មានដើមកប្បព្រឹក្សដុះព័ទ្ធជុំវិញ, ក្នុងស្រះនោះមានដើមឈូកដុះព្រោងព្រាតបញ្ចេញផ្កាផ្លែក្លិនក្រអូបឈ្ងុយឈ្ងុប, ឈូកនោះមានផ្កា ៥ពណ៌ ខ្លះដើមជាមាស ស្លឹកជាកែវមណី ផ្កាជាប្រាក់ ផ្លែជាត្បូងទទឹម, ខ្លះដើមជាត្បូងទទឹម ស្លឹកជាប្រាក់ ផ្កាជាកែវមណី ផ្លែជាមាស ដុះព័ទ្ធព័ន្ធវិមានប្រាសាទ ។ ក្នុងពេលនោះនាងគិតពិចារណាមើល អតីតជាតិរបស់នាង ក៏បានដឹងសព្វ គ្រប់ថា ឱ! អញដែលបានមកកើតជាទេវធីតាបរិបូណ៌ដោយ​ទិព្វសម្បត្តិដូច្នេះ ដោយសារតែទឹកមួយក្អម ដែលអញបានប្រគេនព្រះសម្ពុទ្ធក្នុងថូនគ្រាម, ឥឡូវនេះព្រះសម្ពុទ្ធគង់នៅក្នុងទីនោះ ពុំទាន់និមន្តទៅណាឡើយ ដូច្នេះគួរតែអញទៅបំពេញ​សម្បត្តិ​របស់អញឲ្យវិសេសជាងនេះទៅទៀត, គិតដូច្នេះ ហើយ ក៏ចុះមកភ្លាម វិមានប្រាសាទក៏អណ្តែត​ដោយមក​ប្រតិស្ឋានលើផែនដី ក្នុងទីចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះសម្ពុទ្ធ។នាងទេពធីតាបាននាំបរិវារ​ទាំងមួយពាន់ចេញពីវិមានប្រាសាទចូលទៅថ្វាយបង្គំព្រះសម្ពុទ្ធជាបរមគ្រូ។ ពេលនោះពួកព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយដែលកំពុងអង្គុយគាល់ព្រះដ៏មានព្រះភាគក៏ផ្អើលឈូឆរនឹកស្ងើច ដើម្បីឲ្យ ព្រាហ្មណ៍ទាំងអស់បានដឹងក្នុងពេលនោះ ព្រះសម្ពុទ្ធក៏ទ្រង់ត្រាស់សួរទេពធីតាថា ម្នាលទេពធីតា អ្នកបរិបូណ៌ ដោយទិព្វសិរី មានពន្លឺចែងចាំងជានិច្ច តើនាងមកអំពីទីណា? បានធ្វើបុណ្យអ្វីក្នុងជាតិមុន? នាងទេពធីតាក្រាប ទូលថា បពិត្រព្រះមានព្រះភាគ ខ្ញុំព្រះអង្គមកពីឋានត្រៃត្រិង្ស, កាលពីម្សិលមញខ្ញុំ ព្រះអង្គនៅក្នុងស្រុកថូន គ្រាមនេះ បានដងទឹកមួយក្អមប្រគេនព្រះអង្គ, លុះត្រឡប់ទៅផ្ទះ ពួកព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយដែលអង្គុយជុំវិញនេះ នាំគ្នាចាប់វាយខ្ញុំព្រះអង្គបណ្តើរទៅឲ្យព្រាហ្មណ៍ចៅ ហ្វាយរបស់ខ្ញុំព្រះអង្គៗ បានវាយថែមទៀតដរាបដល់ស្លាប់ ។ បន្ទាប់មកនាងក៏បានថ្លែងរៀបរាប់អំពី ទិព្វសម្បត្តិរបស់នាងក្នុងឋានសួគ៌ដោយសព្វគ្រប់ លុះចប់ហើយព្រះសម្ពុទ្ធ បរមគ្រូទ្រង់សំដែង​នូវធម្មកថា ពន្យល់អំពីអរិយសច្ចធម៌៤ប្រការ នាងទេពធីតាក៏បានសម្រេចដល់សោតាបត្តិផល ក្នុងពេលនោះ ទើបថ្វាយបង្គំលាព្រះមានព្រះភាគទៅស្ថានត្រៃត្រិង្សវិញ ។ ពួកព្រាហ្មណ៍ក្នុង​ថូនគ្រាមក៏បាន យល់ច្បាស់នូវលទ្ធិពុទ្ធសាសនាក្នុងពេលនោះ ។
នាំមកអំពីនិទានជាតត

រឿងគុត្តិលមាណព

រឿងគុត្តិលមាណព
(ចាក វិ. ខុ)
(ចំណេះវិជ្ជាពិតប្រាកដ ជាឃ្លាំងនៃសិរីក្នុងលោក)
​ ក្នុងកាលកន្លងទៅហើយ មានព្រះមហាក្សត្រិយ៍មួយព្រះអង្គ ព្រះនាមព្រហ្មទត្តសោយរាជ សម្បត្តិ ក្នុង ក្រុងពារាណសី ។ កាលនោះព្រះបរមគ្រូទ្រង់សោយព្រះជាតិក្នុងត្រកូលអ្នករបាំមាននាមប្រាកដថា គុត្តិល មាណព ព្រះអង្គខំសិក្សាសិល្បសាស្រ្តរបស់អ្នករបាំ បានចេះដឹងស្ទាត់ពិតប្រាដក​កិត្តិស័ព្ទរបស់ព្រះអង្គ ក៏ល្បី ទូទៅពេញសកលលោក ។ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តបានជ្រាបដំណឹងថា គុត្តិលមាណពចេះដឹងនូវ​ចម្រៀង​តូរ្យតន្ត្រី ល្បីល្បាញដូច្នោះហើយ ក៏ហៅមកឲ្យដេញពិណថ្វាយ, ឯពិណរបស់គុត្តិលមាណព​នោះ​មានខ្សែ ៧ បើដេញ កាលណា សំឡេងពិណ​នឹងចម្រៀង​វេញចូលគ្នា​តែមួយពិរោះ​ក្រៃពេកហាក់​ដូចជាតូរ្យតន្ត្រីទិព្វ ។ ព្រះបាទ ព្រហ្មទត្តទ្រង់ព្រះសណ្តាប់​ហើយមាន​ព្រះទ័យត្រេកអរណាស់ បានតាំង​គុត្តិលមាណពនោះជាអាចារ្យធំបំផុត ក្នុងនគរពារាណសី ឲ្យឈ្មោះថា គុត្តិលាចារ្យ ទ្រង់ព្រះរាជ​ទាន​រង្វាន់​បៀវត្សឲ្យជានិច្ចរាល់ខែដរាបដល់អស់ជីវិត ។គុត្តលាចារ្យកាលបើ បានប្រាក់រង្វាន់បៀវត្សនោះ​ជា​រឿយៗមក ជាខាងក្រោយមកមាន​បុរសម្នាក់ឈ្មោះ មុសិលៈនៅក្នុងនគរឧជ្ជេនី បានឮដំណឹង​ថាគុត្តិលា​ចារ្យ​ចេះសិល្បសាស្ត្រ​ខាងរបាំតូរ្យតន្ត្រីយ៉ាងឯកដូច្នោះហើយ ក៏ចូលទៅសុំរៀន ។ គុត្តិលាចារ្យចេះ សិល្បសាស្ត្រ​ខាងរបាំតូរ្យតន្ត្រីយ៉ាងឯកដូច្នោះហើយ ក៏ចូលទៅសូមរៀន ។ ឯគុត្តលាចារ្យបានឃើញ​លក្ខណៈ​របស់មុសិលមាណពនោះក៏ដឹងច្បាស់ថាមាណពជាមនុស្សមិនល្អ អញមិនគួរ ឲ្យរៀនឡើយ ទើបប្រាប់ទៅសុសិលមាណពថា ខ្ញុំគ្មានឱកាសបង្រៀនទេចូរអ្នកទៅរកអាចារ្យរៀនទៀតចុះ ។ ពេលនោះមុសិលមាណពមិនព្រមទៅណាសោះក្រាញនៅបម្រើមាតាបិតារបស់គុត្តិលាចារ្យ បាននិយាយអង្វរឲ្យ មាតាបិតានោះជួយសុំឲ្យបានរៀន ។ គុត្តិលាចារ្យ កាលបើមាតាបិតា​របស់ខ្លួន​និយាយសុំឲ្យមុសិលមាណព រៀនដូច្នោះហើយក៏ព្រមឲ្យរៀន ។ ឯមុសិល មាណពជាមនុស្សមាន​បញ្ញា​អាចរៀននូវសិល្បសាស្ត្រនោះ ចេះស្ទាត់ ជំនាញដូចអាចារ្យរបស់ខ្លួន ។ ថ្ងៃមួយមុសិលមាណពគិតថា ក្នុងលោកទាំងមួលមានតែព្រះបាទព្រហ្មទត្តដែល សោយរាជ្យក្នុងក្រុងពារាណសីនេះ ជាមហារាជា​ធិរាជ​ធំចម្បងជាងស្តេចទាំងពួង គួរតែអញទៅសំដែងសិល្ប សាស្ត្រថ្វាយ ដល់ស្តេចដើម្បី​ឲ្យមាន​កេរ្តិ៍ឈ្មោះល្បីទូទៅក្នុងលោក ដូចជាអាចារ្យរបស់អញ លុះគិតដូច្នេះហើយក៏ និយាយអង្វរសុំឲ្យ​គុត្តិលាចារ្យ​ជូនទៅនៅបំរើព្រះបាទព្រហ្មទត្តដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតតទៅ ។ ឯគុត្តិលាចារ្យជាអ្នកមាន សេចក្តីសង្គ្រោះ បានឮដូច្នោះហើយក៏នាំមុសិលមាណពទៅថ្វាយព្រះបាទព្រហ្មទត្តហើយ ក្រាបទូលថាបពិត្រ ព្រះសម្មតិទេព សូមព្រះករុណាជាម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង​ជួយសង្គ្រោះ​ដល់មុសិល​មាណព​នេះឲ្យទាន ព្រោះជាកូន សិស្សរបស់ទូលព្រះបង្គំ មួយទៀតមាណពនេះចេះដេញ​ពិណវិសេសណាស់ ។ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តទ្រង់ព្រះ សណ្តាប់ដូច្នោះហើយទ្រង់ប្រើមុសិលមាណព​នោះឲ្យដេញពិណថ្វាយ, ទ្រង់សព្វព្រះរាជហឫទ័យនឹងសំឡេង ពិណនោះក៏ទទួលឲ្យនៅ ។ ក្នុងកាល​ជា​ខាង​ក្រោយមក មុសិលមាណពបានចូលទៅសូមលាព្រះបាទព្រហ្មទត្ត ទៅកាន់ជាតិភូមិរបស់ខ្លួន ។ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តទ្រង់ឃាត់ថាអ្នកកុំទៅណា ចាំអញឲ្យយសសក្តិនិងបៀវត្ស៍ ពាក់កណ្តាលបន្ទាប់​ពីអាចារ្យរបស់អ្នក ។ ឯមុសិលមាណពជាមនុស្សអកតញ្ញូលុះទៅក្នុងអំណាចនៃសេចក្តី លោភ បានឮដូច្នោះហើយក៏ទូលតបវិញថា គុត្តិលាចារ្យគាត់ចេះស្មើនឹងទូលព្រះបង្គំដែរ បើព្រះមហារាជពុំជឿ ហៅគាត់ឲ្យមកដេញពិណប្រឡងមើល ។ ព្រះរាជាត្រាស់ថា អើបើដូច្នោះចាំអញឲ្យដំណឹង​ទៅគុតិ្តលា​ចារ្យ​ កំណត់៧ថ្ងៃទៀតឲ្យ មកដេញប្រឡងនៅមុខព្រះរាជវាំង ។ ដំណឹងប្រឡងពិណ​នោះក៏ល្បី​ទូទៅ​ពេញសកល លោក, ឯគុត្តិលាចារ្យ កាលបើបានទទួលព្រះរាជសារហើយក៏កើតសង្វេគក្នុងចិត្តគិតថា មុសិលមាណពនេះ ជាមនុស្សនៅក្មេងកំពុងមានកម្លាំងច្រើន បើអញទៅដេញពិណភ្នាល់នឹងវាមុខ​តែចាញ់​វាមិនខាន ព្រោះចំណេះ ទាំងប៉ុន្មានបានបង្រៀនវាអស់ឥតមានសល់ អញពុំគួរទៅភ្នាល់នឹងវា​ឡើយ ​ណ្ហើយចុះស៊ូស្លាប់ទៅកើតទៀត ល្អជាង កុំទៅឲ្យឃើញមុខអកតញ្ញូ គិតដូច្នេះហើយក៏ដើរទៅ​ចងកក្នុងព្រៃ រៀបនឹងចងកបាននឹកឃើញមាតាបិតា ចាស់ជរាក៏ត្រឡប់មកវិញ, មកដល់ផ្ទះហើយនឹក​ឃើញសព្វ​គ្រប់ក៏ទៅចងកទៀត ។ គ្រាន់តែទៅមកៗយ៉ាងនេះ អស់៦ថ្ងៃ ដោយសេចក្តីអាល័យចំពោះ​មាតាបិតា ដល់ថ្ងៃជាគម្រប់៧ទៅចងកទៀត ដោយអំណាចកតញ្ញុតាចិត្ត ក៏ក្តៅក្រហាយដល់ពិភព​សក្កទេវរាជៗ បានជ្រាបថា ឱ! គុត្តិលាចារ្យនេះមានទុក្ខធ្ងន់ណាស់តើ! ថ្ងៃនេះត្រូវទៅ ដេញពិណភ្នាល់​នឹងមុសិលមាណព ម៉្យាងទៀត គាត់ត្រូវជាអាចារ្យរបស់អញក្នុងជាតិមុន អញត្រូវតែទៅជួយគាត់ ខានពុំបានក៏ហោះចុះមកបង្ហាញខ្លួនដល់គុត្តិលាចារ្យហើយសួរថា លោកអាចារ្យមានទុក្ខដូចម្តេច? ចាំខ្ញុំជួយ ។ គុត្តិលាចារ្យដំណាលរឿងរ៉ាវប្រាប់សព្វគ្រប់ សក្កទេវរាជបានជ្រាបហើយក៏និយាយថា សូមលោកអាចារ្យទៅ ដេញពិណភ្នាល់នឹងមុសិលមាណពចុះ ឥឡូវជិតដល់ពេល​ហើយលោកអាចារ្យកុំព្រួយឲ្យសោះ ខ្ញុំនេះជាព្រះឥន្ទ ត្រូវជាកូនសិស្សលោកអាចារ្យក្នុងជាតិមុន អ្នកដែលមានកូនសិស្សប្រហែលនឹងខ្ញុំនេះហើយ កុំព្រួយសោះឡើយ ទៀងតែឈ្នះពុំខាន ។ ឯគុត្តលាចារ្យ កាលបើដល់ពេលហើយក៏ស្លៀក ពាក់សំពត់សអាវសល្អស្អាត លីពិណមាន ខ្សែ៧ ចូលទៅកាន់ទីប្រជុំថ្វាយបង្គំព្រះបាទព្រហ្មទត្តហើយ ឡើងទៅលើតាំងខ្ពស់ជាមួយនឹងមុសិលមាណព ។ ក្នុងពេលនោះមនុស្សទាំងឡាយជាច្រើនលាននាក់ បានមកប្រជុំគ្នានៅមុខព្រះបរមរាជ​វាំង​ដើម្បីមើលពិធីភ្នាល់ ពិណ ។ គុត្តិលាចារ្យមុននឹងលោកពិណ ឡើងដេញបានអើតមើល​ទៅអាកាសឃើញព្រះឥន្ទកាន់ពិណមាស មានពណ៌ដូចព្នៅទុំ ស្ថិតនៅពីលើក៏នឹងសង្ឃឹមថា ជ័យជំនះនឹងមានដល់អញពុំខាន ។ ឯមនុស្សទាំងឡាយមើល ព្រះឥន្ទនោះមិនឃើញឡើយ ។ គុត្តិលាចារ្យនិងមុសិលមាណព ចាប់ដេញពិណមួយបទដម្បូងស្មើគ្នា ដល់បទ ទីពីរព្រះឥន្ទ្រ ឲ្យសញ្ញាដល់គុត្តិលាចារ្យឲ្យបណ្តាច់ខ្សែពិណរបស់ខ្លួនមួយចេញ សំឡេងពិណរបស់គុត្តិលា ចារ្យក៏កាន់តែឮពីរោះឡើងៗ ព្រះឥន្ទចេះតែឲ្យបណ្តាច់ខ្សែពិណម្តងមួយៗ ដរាបដល់នៅ​សល់តែខ្សែមួយ សំលេងពិណក៏រឹងរឹតតែពីរោះឡើងជាអស្ចារ្យឮសូគ្រលួចទៅព្ធដ៏អាកាស គ្របសង្កត់សំលេងពិណរបស់មុសិល មាណព ដោយអំណាចឫទ្ធិរបស់ព្រះឥន្ទ ។ ចំណែកឯមុសិល​មាណព កាលបើបានឃើញ គុត្តិលាចារ្យបណ្តាច់ ខ្សែពិណ នៅសល់តែមួយហើយមានសំឡេង​ពីរោះដូច្នោះ ក៏បណ្តាច់តាម, បណ្តាច់ខ្សែមួយអន់បន្តិច ពីរអន់បន្តិច ដរាបដល់នៅសល់តែខ្សែមួយ​ក៏លែងឮជាបែបបទអ្វីសោះ ។ ពួកមហាជនទាំងឡាយក៏ស្រែកហ៊ោរឲ្យពរស័ព្ទ សាធុការដល់​គុត្តិលាចារ្យ ​មានសំឡេង​គឹកកងហាក់ដូចជាទ្រុឌផែនដី ។ ពេលនោះ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តបានប្រើ រាជ អាមាត្យ ឲ្យយកច្រវាក់ទាក់កមុសិល មាណព អូសបញ្ចេញទៅខាងក្រៅទីប្រជុំ។ ពួកមហាជន​ទាំងឡាយ ក៏ទាត់ធាក់វាយមុសិលមាណព ដរាបដល់ស្លាប់ក្នុងពេលនោះទៅ ។ ឯគុត្តិលាចារ្យ​ក៏បាននូវរង្វាន់ក្នុងពេលនោះ ជាច្រើន, កាលបើព្រះបាទព្រហ្មទត្តបានបូជារង្វាន់ដល់គុត្តិលាចារ្យហើយ សក្កទេវរាជក៏ត្រឡប់ទៅស្ថាន ទេវលោកវិញ ។ ពួកទេវតាទាំងឡាយនាំគ្នាចូលទៅសួរសក្កទេវរាជថា បពិត្រមហារាជ អម្បាញ់មិញនេះស្តេច យាងទៅទីណា? សក្កទេវរាជប្រាប់ថាទៅ​មើលលោក​អាចារ្យ​របស់​ខ្ញុំដេញពិណភ្នាល់នឹងមុសិលមាណព ឯក្រុង ពារាណសី ។ ពួកទេវតាទាំងឡាយ​បានដឹងថា ព្រះរាជារបស់ខ្លួនមានគ្រូអាចារ្យចេះដេញពិណដូច្នោះចង់ស្តាប់ ណាស់ ទើបនាំគ្នាអង្វរសក្កទេវរាជ សុំឲ្យអញ្ជើញគុត្តិលាចារ្យទៅដេញពិណឲ្យស្តាប់ ។ ព្រះឥន្ទក៏ប្រើមាតលិទេវ បុត្រឲ្យយកវេជ្ជយន្តរតន៍ ចុះមកអញ្ជើញគុត្តិលាចារ្យទៅស្ថានត្រៃត្រិង្ស ទៅដល់ពពួកទេវបុត្រទេវធីតាក៏នាំគ្នាមក ចោមរោមជុំជិត ហើយអញ្ជើញឲ្យដេញពិណឲ្យស្តាប់ ។ គុត្តិលាចារ្យនិយាយថា ខ្ញុំតាំងពីចេះពិណមកពុំដែល ដេញអត់​ឈ្នួលទេ ព្រោះខ្ញុំតែងចិញ្ចឹមជីវិតដោយ សារតែថ្លៃឈ្នួលដេញពិណប៉ុណ្ណោះ ។ ព្រះឥន្ទបានឮហើយ សួរថា លោកអាចារ្យត្រូវការរបស់អ្វី? ខ្ញុំបូជា ។ គុត្តិលាចារ្យឆ្លើយថា ខ្ញុំមិនត្រូវការដោយទ្រព្យសម្បត្តិទេ ខ្ញុំសុំឲ្យទេវបុត្រទេវធីតាទាំងនេះ ប្រាប់បុព្វកម្មរបស់ខ្លួនដល់ខ្ញុំសិនចាំខ្ញុំដេញ​ពិណឲ្យស្តាប់ជា​ខាងក្រោយ​ ។ ពេលនោះទេវបុត្រទេវធីតា ទាំងឡាយក៏ថ្លែងបុព្វកម្មរបស់ខ្លួន ប្រាប់ដល់គុត្តិលាចារ្យ​គ្រប់ៗ​គ្នា ទើបគុត្តិលាចារ្យ ដេញពិណឲ្យស្តាប់ លុះចប់ហើយមាតលិទេវបុត្រ​ក៏ជូនគុត្តិលាចារ្យ​មក​មនុស្ស​លោកវិញ ។

អត្ថបទពេញនិយម

សមាជិក